نرخ فقر در استان‌های مختلف چگونه است؟
مقایسه حداقل دریافتی با نرخ فقر استانی حاکی از آن است که نرخ فقر در استان‌های مختلف متفاوت است.
با توجه به اینکه نسبت حداقل دریافتی به خط فقر به خوبی حاکی از عقب‌ماندن دستمزد از تورم است، اما مقایسه حداقل دریافتی با نرخ فقر استانی نتایج بسیار جالب‌تری را ارائه می کند.
حداقل دریافتی در استان‌های تهران، البرز، قم، اصفهان، گیلان، قزوین و مازندران نمی‌تواند هزینه‌های سبد مصرفی فقر برای یک خانواده سه نفره را تأمین کند.
در واقع به بیانی ساده تر باید اینطور گفت که در این استانها برخی افراد حتی در صورت داشتن شغل رسمی باز هم فقیر محسوب می‌شوند که این مسئله گویای پدیده شاغلین فقیر است.
براین اساس داشتن شغل رسمی یکی از اصلی ترین مولفه هایی است که کمک می کند افراد به ورطه فقر سقوط نکنند اما این ویژگی تا حدودی برای برخی از افراد در هفت استان مذکور صادق نیست.
طبق گزارش مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی در سال ۱۴۰۱ تنها سه استان اول چنین شرایطی را در آن سال داشته اند و به عبارت دیگر عقب ماندگی دستمزد از نرخ تورم سبب شده است تا دستمزدها نتوانند سبد خط فقر در ۴ استان دیگر را پوشش دهند و در نتیجه رفاه شاغلین در آن استانها نیز کاهش پیدا کرده است.
از سوی دیگر نکته دیگر فقدان سیاست حداقل دستمزد منطقه‌ای متناسب با هزینه های سبد مصرفی خط فقر است، در واقع این سیاست جزئیات و پیچیدگی های بسیاری داشته که می بایست مورد بررسی بیشتر قرار گیرد اما با توجه به ظرفیت قانون کار (ماده ۴۱) برای تعیین دستمزدها بر اساس مناطق و یا صنایع مختلف کشور همچنان می‌تواند به عنوان یک پیشنهاد مورد توجه قرار گیرد.