چند درصد رشته های آموزشی متناسب با نیاز شغلی بازارکار است؟

یکی از مهم‌ترین عوامل مؤثر بر بیکاری در جوامع مختلف طی سال‌های اخیر، فقر مهارتی بوده است.

فقر مهارتی در واقع به معنای نداشتن یا کمبود مهارت‌های لازم برای ورود و رقابت در بازار کار است.

می توان گفت این پدیده به‌ویژه در میان جوانان و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی بسیار رایج است و از جمله دلایل اصلی شکاف بین آموزش و اشتغال محسوب می شود.

مهمترین دلایل فقر مهارتی، ضعف نظام آموزشی در مهارت‌محوری، نبود دوره‌های کارآموزی و عملی کافی، عدم آشنایی جوانان با نیازهای واقعی بازار کار و کمبود مراکز آموزش فنی و حرفه‌ای مؤثر است.

از سوی دیگر از پیامدهای فقر مهارتی می توان به افزایش نرخ بیکاری، به‌ویژه در میان جوانان،کاهش بهره‌وری نیروی کار،افزایش نابرابری‌های اقتصادی و اجتماعی ومهاجرت نیروی کار ماهر به کشورهای دیگر (فرار مغزها) اشاره کرد.

بررسی ها حاکی از این موضوع است که عدم توجه به تناسب آموزش ها با رسته های اولویت دار در کشور، یکی از عوامل تأثیرگذار در فقر مهارتی بوده است.

تحلیل عملکرد نهادهای آموزشی در تناسب عرضه و تقاضای نیروی کار با رسته های اولویت دار در کشور، از این موضوع حکایت دارد که به طور میانگین تنها 28درصد رشته های آموزشی مرتبط با رسته های اولویت دار بوده است که می تواند در فقر مهارتی نیروها در کشور تإثیر گذار باشد.

در راستای برنامه ریزی اشتغال در سطح استان در طرح تکاپو، با درنظر گرفتن مجموعه ای از عوامل و معیارهای کلیدی آن و نیز با استفاده از دیدگاه های خبرگان استانی در بخش های مختلف صنعت، معدن ، خدمات و بازرگانی و کشاورزی رسته های دارای بیشترین ظرفیت رشد از نظر ارزش افزوده و اشتغال، منابع و محیط زیست و رقابت پذیری منطقه ای و ملی و رسته های مزیت دار استان شناسایی و چند رشته اولویت دار انتخاب شده اند.